Duygusal yeme, bedenimizin değil ruhumuzun sesidir. Günlük stres, yalnızlık, kaygı veya yetersizlik duygusu bizi tatlılara, karbonhidratlara ve anlık keyif verici gıdalara yönlendirebilir.
Fiziksel açlık yavaş başlar, mide kazınmasıyla kendini belli eder. Duygusal açlık ise ani, yoğundur ve belirli yiyecekler üzerine odaklanır.
Bu davranış biçimini fark etmek ilk adımdır. Günlük tutmak, yeme anındaki duyguyu not etmek, dikkatli farkındalıkla yemek yemek bu döngüyü kırmada etkilidir.
Yemek bir kaçış değil, yaşamı besleyen bir ritüel olmalı. Ve bu ritüel, duyguların bastırılması için değil, bedenin desteklenmesi için kullanılmalıdır.
